O z góry przegranej walce z kobiecym fochem

Obrażenie nie zadziałało - była bardziej sfochowana ode mnie.

Zagadywanie też nic nie dawało - nie odzywała się i już.
W mieszkaniu panowała cisza, z którą zaczynałem czuć się nieswojo.
Włączyłem więc muzykę. Nie pomogło. Nawet nie ściszyła, założyła swoje słuchawki i włączyła Cohena.
Słuchanie Cohena oznacza poziom Defcon 2, czyli jeszcze nie wojna, ale myśliwce poderwane i uzbrojone. Defcon 1 będzie, gdy w słuchawkach pojawi się Dead Can Dance.
Musiałem reagować.

Pozmywałem naczynia – nic.
Wyjąłem odkurzacz, ale nie nasz, tylko stary złom, przywleczony od Mamy Najmilszej. Kobieta ma zwyczaj oddawać nam zabytki, których miejsce – moim zdaniem – jest na śmietniku. Jeszcze dorabia do tego ideologię „Nowe odkurzacze są do niczego, ponieważ KIEDYŚ to się DOPIERO robiło odkurzacze!”.
Wyjęcie odkurzacza niemal natychmiast wywołało brak jakiejkolwiek reakcji. To samo, gdy go podłączyłem do gniazdka. I gdy go włączyłem. Po wetknięciu rury usłyszałem:
- Z drugiej strony, idioto, to jest wylot – co być może można nazwać reakcją, ale nie taką, na jaką miałem nadzieję.
Przełączyłem rurę pod ssanie i skoro miałem sprzęt złożony – wypróbowałem, jak działa. Odkurzacz to fajna sprawa, nie trzeba się schylać, żeby coś podnieść, poodkurzałem całe mieszkanie, sprawdziłem, czy da radę zassać cukier z cukiernicy (dał radę) i dopiero podczas podnoszenia rurą butów z ziemi i ustawiania ich na szafce Najmilsza podeszła i wyjęła mi rodzinną pamiątkę z rąk. Niestety, zrobiła to bez słowa, do tego z trzaśnięciem drzwiami zamknęła się w pokoju.
Niedobrze, co by tu jeszcze?
Choinka!
Co prawda drzewko jeszcze nie gubiło igieł, ba! wyglądało prześlicznie, ale już czas na nie, niedługo połowa stycznia. Zdjąłem i pochowałem do pudełek ozdoby choinkowe. To był bardzo dobry ruch, bo znalazłem cukierka. Zajrzałem do pokoju. Najmilsza siedziała ze słuchawkami na uszach.
- Kochanie, rozebrałem choinkę!
Popatrzyła na mnie wzrokiem, jakim obrońca Westerplatte mógł spoglądać na nadpływający niemiecki pancernik, ale uchyliła jedną słuchawkę:
- Co?!
- Znalazłem cukierka, chcesz pół?
A z taką miną ów obrońca mógł usiłować odczytać sporządzony gotykiem napis na burcie okrętu. Najmilsza prychnęła, wyciągnęła kabel od słuchawek z komputera dzięki czemu Cohen rozbrzmiał pełną mocą z głośników i odwróciła sie od ekranu.
Tylko zaogniłem konflikt – powinienem pamiętać, że Najmilsza nie lubi cukierków.
Przy dźwiękach „Im your man” spakowałem lampki i bombki, po czym wyrzuciłem choinkę, przy okazji wynosząc śmieci. Spora nadgorliwość, nawet połowy wiadra nie było.

Zrobiłbym pranie, ale nie znam zasad, pewnie upiorę zielone z czymś, z czym zielonego się nie pierze, (na przykład z ręcznikami?), tylko pogorszyłbym i tak fatalną sytuację.
To posprzątałem łazienkę, umyłem wszystko, łącznie z muszlą, lustrem, kranem i szczoteczką do zębów. Te dwie ostatnie rzeczy jednocześnie.

”Nana, nananana nana, nananana nana naaa naaa NA!”

Postanowiłem znieść pudełka z ozdobami i przy okazji posprzątać piwnicę.
Najmilsza często mnie ostrzega, że jak się wkurzy tak ostatecznie, to każe mi w niej zamieszkać, wygląda, że porządek może mi się tam przydać.
Wziąłem klucze, gwizdnąłem na Zmorę, psa Najmilszej i poszliśmy.

Nasza piwnica jest miejscem, w którym owszem, mógłbym zamieszkać, gdybym był służącym. Służącym do produkcji penicyliny grzybem. Wilgoć i zapach bagna ma źródło w komórce należącej do katechety z góry, ale facet tak bardzo... wierzy w to, co robi, że całkowicie utracił możliwość prowadzenia normalnych rozmów, dlatego nawet nie podjąłem próby wytłumaczenia mu, że pomidory w ciemności nie rosną, więc ich w piwnicy nie wyhoduje. I nic tu nie pomoże modlitwa. Nie potrzeba światłości nadprzyrodzonej, potrzebne są przyziemne, ordynarne i bardzo materialne fotony. Nie powiedziałem mu tego.
Sądząc po zapachu sadzonki mu zgniły.

On ma plantację, zaś ja w piwnicy mam warsztat.
Tu znoszę stare niedziałające rupiecie i przy pomocy narzędzi i wrodzonego zmysłu technicznego sprawiam, że stają się starymi niedziałającymi fragmentami rupieci.
Rzeczy leżące na grubym dębowym stole mogą dla kogoś obcego wyglądać na rozrzucone w nieładzie, to dlatego, że je rozrzuciłem w nieładzie.

Na początek posprzątałem ten stół, dzięki czemu znalazłem stary pendrive Najmilszej, o którego zeżarcie podejrzewaliśmy psa. Jak się okazuje - niesłusznie.
Skarciłem się w myślach za fałszywe podejrzenia i głośno skarciłem Zmorę za próbę zeżarcia trutki na szczury, którą znalazła na korytarzu i przyniosła mi pokazać. Nie ma co się dziwić psu, o ile pamiętam z przedszkola trutka jest słodka i smaczna. Prawdopodobnie pani przedszkolanka nie wyczułaby jej w swojej herbacie, dzięki czemu raz na zawsze skończylibyśmy z leżakowaniem, gdyby nie to, że jako pomysłodawca planu postanowiłem zostać testerem smaku, a mój gang okazał się składać ze mnie i ośmiu kapusiów pani przedszkolanki.
Rodzice do dziś wspominają, że spędziłem tydzień w szpitalu bycząc się na obserwacji, a gdy wróciłem, była inna pani przedszkolanka, bo poprzednia postanowiła wyjechać na Śląsk, kupić kilof i oddać się relaksacyjnemu wydobyciu węgla kamiennego.
Ja wspominam tylko, że leżakowania zamiast zrobić się mniej – zrobiło się więcej, bo w szpitalu musiałem non stop leżeć. Porażka.
Zabrałem Zmorze trutkę i dałem wzgardzone przez Najmilszą pół cukierka.

Posprzątałem z ziemi śmieci. Poukładałem narzędzia warsztatowe. Wyrzuciłem puszki po piwie.
Godzinę później piwnica błyszczała. Na tyle, na ile może błyszczeć ponura wilgotna nora do przetrzymywania węgla. Czyli nie błyszczała. Ale przynajmniej była posprzątana i w razie kłopotów będzie stanowić moje siedlisko.

Niestety Najmilsza nie zeszła na dół by ucieszyć się nadzwyczajnymi efektami mojej pracy, rzucić mi się na szyję, ucałować i zaproponować wspóle spożycie przygotowanego przez nią posiłku. Wręcz przeciwnie - włączyła Dead Can Dance.

Nie wiedziałem, co robić.

Z nudów sprawdziłem, co skrywa pendrive. Były tam jakieś głupie przepisy kulinarne i folder "foto" w którym znalazłem zdjęcia Najmilszej ze Zmorą. Zrobiliśmy je w dniu, gdy Najmilsza uratowała małą Zmorę przywiązaną przez złych ludzi do drzewa w środku ciemnego lasu, zawiązaną w worek i wrzuconą do rzeki*. Fotografie przedstawiały Najmilsza ze Zmorą na rękach, Najmilszą głaszczącą Zmorę, Zmorę liżącą Najmilszą po twarzy i Najmilszą piorącą rękaw. Na tym ostatnim zdjęciu Zmorę symbolizowała plama na rękawie.

"Tak! - pomyślałem - To będzie idealny prezent na zgodę! Wywołam jej te zdjęcia!"

Ucieszony własną pomysłowością wskoczyłem w Matiza i pomknąłem** do fotografa. Sto metrów dalej wyskoczyłem z Matiza, poczekałem na autobus i kontynuowałem pomknięcie do fotografa starając się zapamiętać, by w drodze powrotnej wejść na stację i kupić ze dwa litry benzyny.

W zakładzie fotograficznym bardzo miłe panie kazały wybrać format zdjęć, błyszczące czy matowe, może zechce pan wyretuszować sobie przed wywołaniem, tu mamy specjalną maszynę. Ponieważ musiałem jeszcze skoczyć na stację po paliwo, poprosiłem o wywołanie po prostu wszystkiego z pendrive’a i poszedłem kupić pięć litrów wody, nie, żebym był spragniony, potrzebowałem baniaka - do czegoś tę benzynę będę musiał nalać.
Jakąś godzinę później odebrałem zdjęcia.

Najmilszą urzekło, że wywołałem osiem jej zdjęć z malutką Zmorką, jednak kluczem do jej serca był fakt, że zapłaciłem kupę forsy za osiemdziesiąt pięć zdjęć butelki perfum. Miłe panie u fotografa oddając mi stosik fotografii rozmiaru trzynaście na osiemnaście stwierdziły:
- Kazał pan wszystkie - są wszystkie. Mógł pan powiedzieć, że folder „foto” tak, a folder „przepisykulinarne” nie.
Jasne, mogłem. Jakbym do niego zajrzał, ale nie zajrzałem, więc nie próbowałem dyskutować z miłymi paniami, tylko zapłaciłem.

Natomiast Najmilszej zapytałem, co w folderze o mylącej nazwie „przepisykulinarne” robiło osiemdziesiąt pięć nieostrych zdjęć perfum, które dostała ode mnie w prezencie i gdzie te perfumy właściwie są?
- Jakie perfumy?
- O te – pokazałem osiemdziesiąt pięć półmatowych dowodów na to, że robię Najmilszej prezenty o rozmazanych brzegach.
Przyznała się, że sprzedała na Allegro, bo były "nieoryginalne" i śmierdziały „jakby kotem”, a folder tak nazwała, żebym do niego nie zajrzał. Sposób - jak się okazuje - skuteczny.

Przez chwilę udawałem obrażonego, powiedziałem, że to nie kot, tylko piżmak, powinna wiedzieć, że Biern Borg do wszystkich swoich perfum dodaje charakterystyczny zapach robiony piżmaka, zwłaszcza do „Poison”. Później się pogodziliśmy, wszystko sobie wybaczyliśmy i nawet zaproponowałem, że nauczę ją ustawiać aparat tak, żeby zdjęcia wychodziły ostre. Czyli, że pokażę, który guzik uruchamia autofocus.

A później Najmilsza zapytała, co zrobiłem z choinką i jak jej powiedziałem, to znowu się obraziła stwierdzając, że większego idioty w życiu nie widziała.

Kurde, a niby skąd mogłem wiedzieć, że ta śliczna choinka była sztuczna?


* pani w schronisku z którego wzięliśmy Zmorę nie mogła się zdecydować skąd właściwie pies się u nich wziął
** wiem, użycie słowa „Matiz” i „mknąć” w jednym zdaniu brzmi dość idiotycznie***
*** chyba, żeby gdzieś w tym zdaniu upchnąć też wyrazy "nie" oraz "absolutnie"

Umiarkowanie sympatycznie zapraszam na Facebook i na blog

i10