"Po chwili usłyszał cichy płacz. Ręka dziewczyny nieśmiało, dziecinnie dotknęła jego ręki, cofnęła się, dotknęła znowu, potem odezwał się błagalny, płaczliwy głos:
- Ja jestem ja, ja jestem ja...
Chłopiec milczał, nie poruszał się i uświadamiał sobie smutny bezsens jej słów, w których nieznane definiuje się przez nieznane.
Płacz dziewczyny przeszedł w głośny szloch, w kółko, bez końca powtarzała tę samą wzruszającą tautologię: Ja jestem ja, ja jestem ja, ja jestem ja..."
Milan Kundera,
Śmieszne miłości; Fałszywy autostop
neko_san
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą